Uitgeschreven op 26/01/2020
Borstvoeding – huilbaby - koemelkallergie
Op een hete zomerdag, 27 juni 2019, werd ons 2de meisje Eve geboren. Wat genoten we van elkaar in het ziekenhuis. Ze was een rustige baby, de borstvoeding liep goed, ik zou er niets aan veranderen. Na 3 dagen mochten we naar huis. Het viel ons op dat ze steeds onrustiger was en steeds meer huilde. Slapen deed ze ook al niet veel.
Na enkele weken werden we een beetje machteloos want nu huilde ze toch wel echt heel veel. We gingen verschillende keren langs bij een ostheopaat, steeds hoopvol op verbetering. Haar nekje dat vastzat, haar middenrif dat vastzat, een schimmelinfectie in haar darmen. We kregen verschillende diagnoses maar wat we ook probeerden, het hielp niet.
Raisa stuurden ons door naar de kinderarts, want er moest toch gezocht worden naar de oorzaak. Radeloos gingen we hier naar toe. De kinderarts was ervan overtuigd dat het reflux was, omdat ze ook heel veel melk teruggaf. We kregen medicatie en kregen een boost want er was hoop op verbetering. Maar helaas.. ook dit hielp niet.
De moed zakt ons in de schoenen. Wat is er met ons meisje, waarom kan niemand ons een antwoord geven. Dag en nacht liepen we met haar op de arm om haar te troosten. Familie en vrienden hielpen ons om het wat draaglijker te maken, maar het is kapotmakerij, een huilbaby.
Om vanalles uit te sluiten wordt ze 24uur opgenomen in het ziekenhuis. Ze doen een Phmetrie (om haar zuurtegraad in haar maagje te meten), ze nemen bloed af en een urine staaltje. Ze maken foto’s van haar hersentjes en een echo van haar buikje en heupjes. Na 24uur kunnen ze ons nog niet vertellen wat er met haar scheelt. We moesten nog een paar dagen wachten op de uitslag van het bloed, maar verder was alles in orde. Al huilend vertrok ik terug naar huis, hoelang zou dit nog duren?! Je bent blij dat er medisch niets aan de hand is, maar je wacht al zo lang op een antwoord.
En toen, enkele dagen later, krijgen we het verlossende telefoontje van de kinderarts. Haar allergie waarden in haar bloed zijn 4x zo hoog dan normaal. Het blijkt een koemelkallergie te zijn. Ook al klinkt dit raar, we zijn hier blij mee. Eindelijk kunnen we er iets aan doen.
Terug bij de kinderarts geeft ze aan dat er verschillende soorten kunstvoeding zijn en dat we even moeten zoeken welke het beste voor Eve is. Ik onderbreek haar en zeg dat ik nog steeds borstvoeding wil blijven geven. Samen met haar bespreek ik wat er nu van mij verwacht gaat worden: koemelkvrij dieet.
Koemelkvrij dieet, dat klinkt best drastisch vond ik . Maar toch begon ik vol goede moed aan mijn dieet. Alles om Eve pijnvrij te maken. Het zou 3 weken duren eer de koemelk uit mijn systeem zou zijn en er dus verbetering kon optreden. Naarmate de weken vorderde en ik mij strikt aan het dieet hield begon Eve een vrolijkere meid te worden. Ze was rustiger, ze kon zich bezig houden door te spelen op de speelmat en ze sliep meer. Een heel ander kind, en dat allemaal door het weglaten van koemelk..
Als mensen horen dat ik nog borstvoeding geef en daardoor op koemelkvrij dieet ben (wat niet altijd even makkelijk is), dan krijg ik heel veel reacties zoals: ‘waarom geef je niet gewoon kunstvoeding, dan heeft ze toch zeker geen last meer’. Ik moet toegeven, kunstvoeding geven zou veel makkelijker zijn ja, ik hoef niet bang te zijn om per ongeluk iets verkeerd te eten. Anderzijds is het ook met kunstvoeding vaak een zoektocht naar de juiste voeding. Bovendien geniet ik er zó van dat ze nog steeds, na 7 maanden, om de 3uur aan mijn borst ligt en mij verliefd aankijkt. Dus ik vertel de mensen dat zij hier gelukkig geen last van hebben, want ik ben degene die borstvoeding geeft en ik ben degene die op dieet moet hiervoor.
En kijk: na 7 maanden kan ik met trots zeggen dat ik een prachtige vrolijke meid heb die nog steeds enkel op mijn moedermelk, koemelkvrij weliswaar, teert en die groeit gelijk kool. Vergeet nooit: moeilijk gaat ook!
