Uitgeschreven op 03-01-2022
Borstvoeding - koemelkallergie - kruisallergie soja en ei - tomaatallergie - dragen - borstontsteking - te weinig melkproductie
Dit is een vervolg ervaringsverhaal van vroedvrouw Raisa en haar zoontje Otis.
Otis werd 1 jaar… 1 jaar al! Lang getwijfeld of ik nog een ervaringsverhaal zou uitschrijven. Want wat een bewogen jaar! Hoe schrijf ik dat bondig neer, zonder tekort te komen aan alle facetten die we tegenkwamen?!
Op vraag van meerdere mama’s. En omdat wij toch enkele speciallekes zelf van dichtbij mochten meemaken, kroop ik toch nog eens achter mijn laptop. Enjoy ;)
DE EERSTE WEKEN
Hoe ik mijn eerste kraamweek ervaarde, kan je hier teruglezen. Het verloop van de volgende vijf weken kan je hier teruglezen. Kort samengevat; de eerste vijf-tal weken waren een zoektocht van langdurige, soms frequente voedingen. Subtiele tepelpijn en een zoontje dat zijn tijd voornamelijk in de draagdoek doorbracht. Na het laseren van zijn tongriempje en lipbandje, kwam er een beduidend verschil in de borstvoedingen. De tepelpijn was volledig verdwenen, Otis dronk veel efficiënter, mijn borsten voelden véél soepeler en werden nu duidelijk wél goed leeggedronken.
STEEDS MEER HUILEN
Ik dacht (alweer) dat we vertrokken waren. Er was echter nog 1 ding: overdag sliep Otis enkel bij ons in de draagdoek. In het begin geen probleem; wij vonden dit zelf heel leuk! Ik voelde echter vaker de nood om hem ook gewoon even in het park te kunnen leggen, maar dit bleek dus absoluut geen optie te zijn. Zelfs neerleggen nadat hij in slaap gewiegd was, was geen optie, hij werd meteen huilend terug wakker. Bovendien nam dit huilgedrag alvorens in slaap te vallen, ook toe! Vlak na het laseren, dacht ik eerst “hij heeft nog last van zijn wondjes” + “hij zit in zijn 5-weken-sprongetje”. Zolang hij in de draagdoek zat, viel hij vlot in slaap. Tegen de leeftijd van 7 weken, moest ik effectief rondwandelen om hem in slaap te krijgen. Eenmaal in slaap, kon ik wel nog terug stil gaan zitten. “Een voorbode van zijn 8-weken-sprongetje”, dacht ik. De ochtend dat hij 8 weken oud was, huilde hij nog meer en nog langer. Ik wandelde nog meer en nog langduriger. Ging ik zitten, werd hij huilend terug wakker. Stond ik stil, werd hij huilend terug wakker. “Damn, die sprongetjes zijn wel echt intens”, dacht ik toen nog. En “maar goed dat wij een draagdoek hebben, hoe deden ze dat vroeger zonder?!” Mijn dagen zagen er dus als volgt uit: ’s morgens vroeg mee opstaan met mijn man, zodat ik mij snel kon aankleden, terwijl hij Otis even in de draagdoek had. Voeden. Korte happy speeltijd. Rondwandelen met huilende baby tot hij sliep. Blijven rondwandelen, tot hij wakker werd voor volgende voeding. Repeat. Zelf eten gebeurde steevast met Otis in de draagdoek, meestal staand/wandelend. Redding was nabij als mijn man thuiskwam. Hij had Otis ganse avonden in de draagdoek. Skin to skin, zo genoten ze eigenlijk ook wel. Ik kon ook echt smelten van die aanblik op mijn twee favoriete mannen. Het vreemde was: ’s nachts sliep hij als een roosje van voeding tot voeding! Weliswaar op zijn buik (i know), maar hij sliep! Dan kon er toch niet meer achter zitten? Steeds vaker begon ik toch te twijfelen; zat hier toch niet meer achter? Hij gaf wel eens een gulpje melk terug, maar geen grote hoeveelheden en hij leek hier specifiek weinig om te geven. Zijn stoelgang was niet altijd mooi mosterdgeel, maar ook niet uitgesproken groen. Hij had al sinds zijn geboorte een piepende, moeizame ademhaling, maar dat zouden gewoon slijmen zijn. Die week moesten we ook nog bij K&G zijn, maar de arts vond alles normaal. We moesten enkel een afspraak maken bij de kinderarts omdat zijn schedel te snel leek dicht te groeien. Ik stuurde nog filmpjes door naar collega’s en vriendinnen, vroedvrouwen, gynaecoloog,… Iedereen zei “gewoon slijmpjes”. En ik bleef mezelf geruststellen; gewoon een sprongetje. Niet dat ik geen hele lijst had met mogelijke diagnoses. Ik was over allerlei opties aan het nadenken, (verborgen) reflux, koemelkallergie,… Ik dacht gewoon dat ik het te ver zocht, omdat ik als vroedvrouw weet dat die dingen bestaan.
Toen Otis 9 weken oud werd, escaleerde het huilen. Zelfs het continu blijven rondwandelen was niet meer voldoende om hem te laten slapen; hij bleef huilen, of beter gezegd krijsen. En als hij dan eindelijk sliep, werd hij van het minste beetje wakker. Mijn man die thuis kwam en de deur iets te enthousiast dicht deed. Een auto die voorbij ons huis reed. Een vrachtwagen die 1 straat verder langs de grote weg zijn claxon gebruikte. Alles had hij gehoord. En dan was het terug huilen. Ook werd zijn stoelgang steeds groener en slijmeriger. Toen zei ik “dit is geen sprongetje meer”.
DE DIAGNOSE
Gelukkig hadden we de dag nadien toch al die afspraak bij de kinderarts. We overliepen alle klachten: piepende ademhaling, continu slijmen, veel huilen, herslikken, beetjes melk teruggeven, groenige stoelgang. Haar gut-feeling bevestigde mijn angst: koemelkallergie. Te testen en bevestigen door een dieet. In eerste instantie was ik opgelucht; er was een mogelijke diagnose én een oplossing. Ik hield me sterk. Ik haalde alle kasten leeg met dingen die ik niet meer mocht eten. Ik ging op zoek naar (vervangings)producten die ik wel nog mocht eten (lang leve de albert heijn!). En ik crashte. Die avond drong het pas echt door en werd alles even teveel. Er kwam een hele waterval aan ontladende tranen. Ik was opgelucht, maar ook erg verdrietig; wat een energie kost het niet om op strak dieet te gaan en alles uit te pluizen! Terwijl ik al helemaal uitgeput was. Je moet weten; dit is niet enkel obvious melkproducten vermijden. Dit is alle producten waarbij melk op de ingrediëntenlijst staat, vermijden. En dat zijn er belachelijk veel. Pas dan besef je hoeveel bewerkte voeding je eet (guilty). Gelukkig zijn er in deze veganistische tijden, veel vervangingsmogelijkheden, maar toch… Hadden we nog niet voldoende uitdaging gehad?! Konden we nu niet gewoon genieten van een vrolijke, rustige baby? Al dat lekkers dat ik niet meer ging kunnen eten. Geen diepvriesmaaltijden meer die ik pas extra had gekookt. Heel de voorraad diepvriesmelk die ik tussendoor toch nog had gekolfd, kon nu niet meer gebruikt worden... Een opluchtende huilbui later, pakte ik me bijeen en ging ik ervoor. Ik had voldoende (borstvoedende) mama’s begeleid die dit ook maanden konden volhouden; dit zou mij ook lukken. Ik nam mijn boek Blij Koemelkvrij van Rolinde Demeyer er nog eens bij en ging aan de slag.
De dag nadien was het krijsen al minder. En de dag daarna kon ik al eens terug gaan zitten, nadat hij in slaap was gevallen in de draagdoek. Dit kon niet! Zo snel?! Dat moest wel placebo-effect zijn. Echter werd zijn stoelgang ook terug geel en werden zijn slijmen minder. Voor even… Na een paar dagen beterschap, werd het terug erger. Het huilen nam terug toe, de stoelgang werd terug groener. En ik nam snel een besluit. Ik wist dat de trage koemelkallergie (het type dat Otis vermoedelijk had) in veel gevallen een kruisallergie met soja en/of ei veroorzaakt. Is soja nu net zo’n veelgebruikte melkvervanger… Ik besloot dus ook ei en soja uit mijn voeding te laten. Daarnaast nam ik Otis opnieuw een aantal keer mee naar een osteopaat. Deze keer ook eentje die gespecialiseerd is in kinesiologie. De combinatie van een strikt dieet, osteopathische behandeling van spanningen en homeopathische korreltjes, zorgden ervoor dat wij een heel andere baby kregen.
TOEN WERD HET BETER
Toen Otis 13 weken oud was, werd het mijn man even te veel. Hij legde hem in het park en dacht “foert, nu huil maar even”. Wonder boven wonder; viel hij vrij vlot in slaap en sliep voor het eerst in weken, maanden, in zijn park! We gingen die week ook aan de slag met zachte slaapcoaching. Dit verliep supervlot, nu hij geen fysieke klachten meer ondervond. Net op tijd voor hij bij de opvang startte, kon hij zelfstandig in slaap vallen voor al zijn dutjes. Heerlijk!
Nu waren we eindelijk vertrokken. Dachten we. Alweer.
Haha. Nee, op zich was het toen echt wel oké. We hadden eindelijk een vrolijke baby. Qua gedrag was alles nu oké, hij sliep zelfstandig, huilde niet meer. Het was een echte charmeur, blij ventje. Echter bleef hij nog non-stop verkouden. Ook zijn stoelgang bleef groenig (alle mogelijke tinten) en met momenten slijmerig. Zijn temperatuur was vaker verhoogd dan normaal. En hij hoestte vaak, waardoor hij zich ’s nachts wakker hoestte en frequent voor nachtvoedingen kwam. Het schommelde weken tussen erger en minder erg, maar werd nooit beter. Huisarts en kinderarts bleven volhouden ‘een baby heeft nu eenmaal de ene na de andere verkoudheid’. Echter zei mijn moedergevoel dat dit niet de ene na de andere verkoudheid was. Het was non-stop. Ik zat in de facebookgroep ‘Borstvoeding aan baby’s met een voedselintolerantie’ (grote aanrader trouwens!). Hier las ik waar baby’s nog allemaal gevoelig aan kunnen zijn; wat een mogelijkheden! Ik had echter weinig behoefte om het ene na het andere voedingsproduct te vermijden om te testen. Zeker gezien het zo vage klachten waren. We rommelden dus maar wat aan. Ons kind was vrolijk. Wij waren vermoeid. Als gezin waren we gelukkig.
Toen Otis 6 maanden was, kreeg hij op een dag rauwe tomaat. Zijn gezicht stond nadien verschillende dagen vol uitslag en hij was onrustiger. Bij toeval vonden we een extra allergeen! Ik liet ook tomaat uit mijn voeding; en, eindelijk! Normale stoelgang, geen slijmen meer, geen verhoging meer! Eindelijk ook een volledig gezonde spijsvertering.
Toen hij 7 maanden was, merkte ik dat hij ’s nachts wakker werd, maar pas om voeding vroeg als hij mij ook hoorde. Toen besloten we om hem op zijn eigen kamer te leggen. Als bij wonder; sliep hij ineens ganse nachten door! Dat was een zalig maand. Daar is het ook bij gebleven, helaas.
PRODUCTIEDIP
Toen hij 8 maanden was, werd hij opnieuw ziek. Hij ging zich ’s nachts wakker hoesten, kwam terug voor voedingen en sinds toen heeft hij slechts sporadisch meer een nacht volledig doorgeslapen. Daarbovenop kreeg ik een borstontsteking. Mijn melkproductie was al fragiel sinds een gigantische keldering op 5 maanden. Ik kreeg de productie destijds terug opgekrikt met stimuleren, nakolven, powerkolven, meer water drinken, boezemvriendjes slikken, meer ontspannen, voetreflexmassages, en uiteindelijk domperidon (motilium®) met een productieverhogende nevenwerking. Ook deze keer haalde ik weer alles uit de kast om mijn productiedipje op te krikken. Overdag was Otis aanhankelijk, maar vrolijk. ’s Avonds kregen we hem moeilijk in bed met veel huilen en ’s nachts werd hij frequent wakker. Het was een erg vermoeiende periode met veel vraagtekens en bedenkingen. Enkel ziek? Te weinig melk(productie) (echter weigerde hij soms ook de extra gekolfde melk)? Tandjes? Sprongetje? …?
Ik voelde meer en meer de nood aan “even pauze”. Maarja, een weekendje ertussenuit, met zo een strak dieet, is ook geen sinecure. In welke mate kan je nog ontspannen, als je steeds op zoek moet naar eten dat koemelk-, soja-, ei- en tomaatvrij is? Is het dit nog wel waard? Hoelang hou ik dit dieet nog vol? Hoelang hou ik dit nakolven en extra stimuleren nog vol? Ondanks alle twijfels, bleef ik toch telkens verder borstvoeding geven. Voor de antistoffen. Voor de genezende werking op zijn darmen. Voor de preventie van nog meer allergieën. Voor de preventie van een hoop andere ziektes, zowel bij hem als bij mij. Voor de praktische kant; mijn borsten heb ik altijd bij de hand als we op uitstap zijn. Voor het genieten. De knuffelmomentjes. De lach in zijn ogen terwijl hij drinkt bij mij. Voor zoveel redenen!
Bovendien, wat was het alternatief? “gewoon kunstvoeding geven” klinkt wel zo gemakkelijk. Maar hoelang zouden we dan op zoek zijn naar een voeding die hij lekker vindt en niet weigert? Naar een voeding die hij goed verdraagt en niet opnieuw reacties veroorzaakt?
Ondanks alle twijfels, bleef ik volhouden. En we besloten toch ook enkele dagen naar centerparcs te gaan. We maakten zelf eten op 1 avond na (het restaurant had 1 maaltijd die veilig was voor mij..). En het deed deugd. Gewoon even in een andere omgeving zijn.
Het inslapen ’s avonds verliep ook steeds beter. De nachtvoedingen werden er terug 1 à 3, nog erg wisselend, maar slechts een 10-tal minuutjes per keer, dus dat vond ik helemaal oké.
Otis was 10,5 maand toen hij terug 2 nachten volledig doorsliep en hij zich verder ook volledig goed voelde. We besloten eens koemelk te provoceren. Ik had er weinig zin in; het ging nu eindelijk even goed. Maar als we weer zouden wachten tot het volgende tandje / sprongetje / ziekte, dan was het weer moeilijk om het verschil te weten. Dus we gingen ervoor. Ik at chocolade! En Otis kreeg terug slijmen. En verhoging. En hoesten. En nachtelijke voedingen. Toevallig terug een verkoudheid? Of toch een subtiele reactie? Na 10 dagen besloten we er terug mee te stoppen. Die continue twijfels en hyperalertheid waren het mij niet waard. Dus terug volledig op dieet.
En toen een tweede borstontsteking. Gepaard met alweer een dip in mijn productie. En ook alweer twijfels. De borstvoeding liep net weer goed. Moest ik nu alweer starten met nakolven en powerkolven? Alweer alles uit de kast halen? Ik heb altijd gezegd dat ik sowieso 1, waarschijnlijk 2, misschien zelfs wel 3 jaar borstvoeding wou geven. Moest ik nu volhouden, omdat ik dit altijd zo gezegd had? Ik dacht aan een zinnetje dat ik zelf vaak gebruik in de praktijk “alleen jij kan voelen of je er klaar voor bent, doe waar jij je goed bij voelt”. Ik vloekte op mijn eigen advies “ik weet niet wat ik wil of waar ik mij het beste bij voel!”.
Ik ben dankbaar voor mijn steunende man, die helemaal pro borstvoeding is, zonder mij te pushen. De perfecte verhouding van steun en vooral een heel goed klankbord om al mijn honderden overwegingen te aanhoren. Ik zocht nog een keer steun in de facebookgroep en kwam uit bij een tweede advies dat ik altijd geef, maar voor mezelf even vergeten was; “het hoeft niet alles of niets te zijn”. Mijn keuze hoefde niet volhouden versus stoppen te zijn. Ik besloot gewoon borstvoeding te blijven geven op vraag, niet meer nakolven of powerkolven, mijn 2 standaard kolfbeurten van overdag afbouwen naar 1 en alles wat ik tekort kwam, aanvullen met diepvriesmelk. Met deze diepvriesmelk zou ik wel toekomen totdat hij een jaar zou worden. Dan zou ik nog met een vervangende groeimelk kunnen aanvullen. Dan had ik toch al die giga mijlpijl van 1 jaar bereikt. En hoefde ik geen zoektocht naar gepaste dieetkunstvoeding meer te doen. Ik moest natuurlijk wel zelf op dieet blijven, maar dat was ik eigenlijk toch al gewoon. En voor die uitzonderingen op locatie…; achja, in corona tijden ga je toch amper op locatie eten… Er viel zoveel druk van mij af! Gewoon borstvoeding geven. Zonder de stress van voldoende stimuleren, opletten of ik wel voldoende dronk, denken aan m’n supplementen,… En dat bleek ook zijn vruchten af te werpen.
TERUGBLIK
Vorige week werd hij 1 jaar. Nu drinkt hij gewoon ’s morgens, ’s middags, namiddag en avond, bovenop de vaste voeding die hij steevast via de rapley methode krijgt. ’s Nachts drinkt hij nog 1 keer. Thuis bij mij komt hij hiermee toe. Als ik kolf heb ik tekort, dus geef ik aanvullend diepvriesmelk mee naar de opvang. En dat is oké. We’ll go with the flow en we’ll see what happens.
Het was een bewogen jaar. Ik heb zelf mogen ervaren wat de gigantische rollercoaster van het prille ouderschap is. En hoe intens het kan zijn. En zo cliché, maar toch waar; het is het mij nog steeds allemaal waard. Zeker als hij met zijn guitig gezichtje naar me lacht.
En als hij aanhankelijk is, veel nabijheid nodig heeft, moeite heeft met slaap vatten,… Dan pak ik hem dicht bij mij en probeer ik te genieten. Ik probeer los te laten wat ik eigenlijk nog allemaal zou moeten doen. En ik bedenk me “ze zijn maar 1 keer zo klein. En nu wil hij me nog knuffelen. Dus laat het los en geniet.” Dat lukt de ene keer uiteraard beter dan de andere ;)
PS: ik maakte een hele lijst met tips voor mama’s die op koemelkvrij dieet gaan. Geïnteresseerd? Mail ons en wij mailen de tips door.
