Uitgeschreven op 17-09-2021
Miskraam - perinatale counseling
Recent kreeg ik te maken met een groot verlies. Het verlies van ons ongeboren tweede kindje. Ik was nog maar pas zwanger, 6 weken om precies te zijn. Maar oh wat was het heerlijk om te beseffen weer opnieuw mama te mogen worden. Een broertje of zusje erbij. Onze droomwereld van een gezin met twee kindjes was hierbij compleet. Onze droom werd werkelijkheid, veel sneller dan verwacht. Alle plannen waren gemaakt. En het plaatje klopte. Het verlangen groeide met de dag.
Maar toen, toen ging het mis. Ik besefte al snel dat het niet ok was, en dat ik ons vruchtje zou verliezen. Dat werd ook bevestigd bij een bezoekje aan de gynaecoloog. Het vruchtje had geen hartslag meer. Ik dacht ok. De natuur heeft het zo beslist en klaar. Beter nu dan wanneer ik 6 maanden ver ben. Met die gedachte ging ik met de medicatie die ik kreeg, naar huis en onderging ik thuis de miskraam. Rationeel en nuchter als ik ben onderging ik de intense pijn die hiermee gepaard gaat. Ik wist toen nog niet wat er komen ging. Ondanks ik diep van binnen veel verdriet had, hield ik mezelf sterk door er nuchter mee om te gaan. Ik verbood mezelf verdrietig te zijn over mijn verlies. Want het was niet eens een kindje met armpjes en beentjes, 6 millimeter. Zo klein, het was niets. Neen, maar dat 'niets' had wel al een mini- hartje. Een hartje dat ontstaan is door de liefde van twee mensen, die hun leven willen vermenigvuldigen.
Na een helse nacht van krampen, noem het gerust maar weeën, verloor ik de dag nadien het vruchtzakje. Ik heb deze in mijn handen gehad en samen met mijn man hebben we even stilgestaan dat dit ons tweede kindje had moeten zijn. Was het een meisje of een jongen, we zullen het nooit weten. Maar ok, het is eruit. Life goes on, get over it.
Ik had Raisa ingelicht over mijn miskraam en had eerder wat praktische vragen voor haar als vroedvrouw. Ze had mij immers samen met haar collega's al zo goed begeleid bij mijn eerste zwangerschap en kraamperiode. Zij kon mij vast wel wat antwoorden bieden.
Hoelang duurt zoiets? Het was al 12 dagen bezig en het leek nog niet voorbij? Ik was de vruchtzak al enkele dagen geleden verloren, is dat normaal dat ik nog zoveel bloed verlies? Moet ik mij zorgen maken? Raisa telefoneerde mij onmiddellijk na mijn mailtje. Enerzijds beantwoordde ze mijn praktische vragen, maar anderzijds stond ze ook direct stil bij hetgeen ik had meegemaakt, want dat is toch best pittig.
Daar kwam mijn rationele ik. Ook nu was mijn eerste reactie: 'het is ok, het leven gaat verder. Het is emotioneel niet gemakkelijk maar ik geraak daar wel over.' 'Hoort bij het leven hé. ' Daar kwamen de tranen. Raisa zei dat ik haar steeds mocht contacteren mocht het mij toch niet gaan. Haar deur stond open.
Een week later kwam het intense verdriet dat ik zo lang tegenhield en niet durfde tonen. De miskraam was voorbij. Maar nu. Alles was voorbij, de wereld draaide door maar ik bleef verzadigd van verdriet stilstaan. Het verloop van die miskraam bleef ik elke dag herbeleven. Want wat was die intens geweest! Ik besloot al snel Raisa te contacteren om mij op weg te helpen, want ik voelde dat ik het geen plaats kon geven. Ik was intens verdrietig, boos, radeloos, leeg, uitgeput en moe, maar ik durfde het niet te tonen aan de buitenwereld. Pokerface op en door. Uit schrik voor de reacties van mensen. Reacties die ik zelf op mijn eigen rationele manier invul. Tijdens de perinatale counseling heeft Raisa mij doen inzien dat het echt wel normaal is dat ik mij zo slecht voelde, maar dat het ook ok is dat ik dat intiem wou verwerken samen met mijn man. Ik moest mijn verdriet toelaten en ik mocht er niet tegen vechten. Het is dankzij haar dat ik dat ook gedaan heb en eerst heel diep ben gegaan om er daarna sterker uit te komen.
Ik deel hier mijn ervaring voor alle mama's die hetzelfde hebben meegemaakt en het steeds opgekropt hebben; praat erover. Deel het met die mensen waarbij je je veilig voelt om het te kunnen delen. Als dat niet lukt of het is onvoldoende, zoek professionele hulp. Bij Raisa ben je in goede handen. Sta stil bij het verlies dat je meemaakte en vecht niet tegen het verdriet. Laat het toe. Enkel op die manier kan een miskraam een juist plekje krijgen en kan je weer verder met je leven. Raisa helpt je hier heel goed bij en staat bewust samen met jou stil. Minimaliseer die gebeurtenis niet, want dat maakt het verlies eens zo zwaar. Een miskraam is fysiek en emotioneel heel intens. Het is een rollercoaster van emoties die de wereld op zijn kop zet. Bij Raisa ben je aan het juiste adres en kan je in alle rust en sereniteit jouw tranen de vrije loop laten gaan.
Ik ben er zelf nog niet, ik heb nog een weg af te leggen want het doet nog steeds pijn. Maar ik heb er vrede mee.
Door Raisa kan ik het hier nu neerschrijven en is dat ook weer een stapje vooruit in mijn eigen verwerkingsproces. Het is dankzij haar dat ik erin slaag er op deze manier mee om te gaan. Stiekem voel ik mij al mama van twee. Alleen zal het tweede kindje enkel blijven bestaan in mijn eigen droomwereld, en dat is helemaal ok.
Bedankt Raisa! Je bent een topper!
