Uitgeschreven op 10-02-2021
Borstvoeding – tepelpijn – strak tongriempje en lipbandje – laseren – aanhouder wint
Dit is een vervolg ervaringsverhaal van vroedvrouw Raisa en haar zoontje Otis.
WEEK 1
Hoe onze eerste kraamweek verliep, kan je hier teruglezen. Kort samengevat: een magische week van ups en downs. Ik had tepelpijn die beter werd en eerder gewenningspijn leek te zijn. Na 5 dagen was de pijn enkel nog aanwezig in het begin van de voeding.
WEEK 2
Deze week verliep goed. Het voelde wel 'druk' aan met het controlebezoek aan de kinderarts, een huisbezoek van Kind en Gezin, een fotoshoot en het in orde maken van heel de administratie die komt kijken bij het krijgen van een baby.
De voedingen verliepen prima naar mijn gevoel. Hij dronk ruim een half uur aan 1 borst, elke 2 à 4 uur. Ik had een ruime melkproductie en een sterkte toeschietreflex, waardoor Otis wel veel moeite had om alles gecoördineerd te krijgen. Hij hoefde niet veel zuigen, vooral te slikken. De tepelpijn bleef zich enkel bij de aanhap manifesteren. Tijdens en een half uurtje na de voeding had hij vaak een piepende ademhaling, waarbij heel zijn lichaam soms samentrok om lucht te krijgen. Ik wist dat dit normaal kon zijn en dergelijke voedingen voor een baby konden voelen als het lopen van een marathon. Ik maakte er dus niets van en vond het normaal dat hij vrij lang dronk door de vele pauzes die hij nam om te bekomen. Ook de kinderarts stelde vast dat hij in perfecte gezondheid verkeerde.
Onze afspraak met de vroedvrouw verplaatsten we zelfs naar een week later, omdat alles zo goed ging.
In het weekend begonnen de voedingen echter steeds langer te duren. Otis had af en toe een groene tint in zijn mosterdgele moedermelkstoelgang en mijn borsten voelden ook zelden helemaal leeg. Ik dacht daarom dat ik teveel melk had en hij daardoor minder van de vette achtermelk kreeg. Ik bleef hem dus per voeding telkens opnieuw dezelfde borst aanbieden, terwijl ik deze masseerde om volledig leeg te krijgen. Zo was ik regelmatig een uur bezig. Ik vond dit oké, want hé, hij moest regelmatig pauzeren om te bekomen. Dit hoort erbij. Ik maak wel alvast een afspraak bij de baby-osteopaat, omdat ik het wel zielig vind dat hij regelmatig zo moeilijk ademhaalt. Er lijken me nog geen (grote) problemen aanwezig, maar ik ga liever nu alvast preventief langs, dan achter een paar weken alsnog te moeten gaan.
WEEK 3
Op maandag kan ik al terecht (lang leve connecties :D)! Ze behandelde inderdaad wat spanning in zijn middenrif en nekje. Zijn ademhaling werd in de volgende dagen steeds beter. Echter zijn neusje raakte verstopt en de voedingen duurde steeds langer. De eerste dagen was ik er nog steeds helemaal gerust in. Ik was soms 1,5u bezig met voeden in verschillende gangen en inclusief verschonen. Door zijn verstopt neusje zocht ik er nog steeds niet echt iets achter. Bovendien liet hij verder wel voldoende tijd tussen de voedingen. Te tellen van het begin van een voeding tot het begin van de volgende voeding liet hij er overdag vaak zelfs 4 uur tussen! Dit haalde hij ’s nachts wel in door zich elke 2 uur te melden, waardoor ik dus telkens 30 minuten kon slapen tussen elke voeding. Ik ervaarde de wonderkracht van het oxytocine hormoon; ik kon snel inslapen en mijn slaap was zo kwalitatief dat ik me ’s morgens evengoed relatief uitgerust voelde. Bovendien had mijn man nog een weekje extra verlof, dus we konden de zorgen nog goed verdelen. Zalig!
Op woensdagavond kwam echter een eerste breekpunt. Mijn man was de hele avond weg. Als brandweerman-ambulancier heeft hij vaak oefening, opleiding of vergadering. Vanavond had hij een praktische oefening brand bestrijden.
Ik dacht fijn om 20u – goed op tijd – in bed te kruipen. Maar Otis blééf drinken. Het werd een vicieuze cirkel van voeden en troosten. Een avondje clusteren dacht ik toen nog. Tegen dat mijn man rond 22u thuiskwam, was ik op. Hij stonk naar de rook en moest dus echt wel douchen, maar ik kon niet meer. Wanhopig zei ik "neem hem mee! Al laat je hem wenen terwijl je douchet, maar ik kan niet meer.” Er kwam nog wat gevloek bij dat ik hier niet durf neer te typen. Niet mijn meest trotse moment, maar eentje die veel ouders wel herkennen denk ik. Mijn man nam hem liefdevol mee en 2 minuten later was ik al in slaap gevallen.
Toen op donderdag de voedingen 1,5 à 2u duurde en hij 's avonds weer de hele avond bijna non-stop aan de borst lag, bedacht ik me dat ik misschien toch maar eens die tweede borst moest aanbieden. Zijn stoelgang kende nog steeds regelmatig groentinten, maar het leek het proberen waard. Amai, hij dronk meteen de tweede borst leeg en viel in slaap. Zou hij dan toch tekort gehad hebben?! Die nacht hebben we dubbelzijdig gekolfd en flesjes gegeven, zodat mijn man en ik beide binnen 30 minuten klaar waren en we zeker waren dat hij voldoende melk kreeg. Gelukkig bleek ik toch voldoende melk te kolven. Die eerste keer kolven liepen er evenveel tranen over mijn wangen als melk in de flesjes. Ik was bang dat ik te lang gewacht had en de borstvoeding nu om zeep zou zijn. Ik voelde me best wel falen. Gelukkig deed de nachtrust weer wonderen.
Vanaf vrijdag gaf ik gewoon 2 borsten per voeding en dacht ik opnieuw "nu zijn we vertrokken". Toen dus op vrijdag de vroedvrouw kwam zei ik opnieuw "alles gaat goed. Het is even moeilijk geweest, maar we hebben het inmiddels gevonden, dus nee, volgende week alweer langs komen lijkt me niet nodig."
Op zaterdag hebben we de hele dag in de zetel vertoefd. Otis had zijn 3 weken groeispurtje en dronk elke 1 à 1,5u. Vanaf zondag dronk hij terug om de 2 à 3u, beide borsten nu, waardoor de voedingen nog wel een uur duurde, maar Otis verder heel voldaan leek. We genoten van de laatste uren onder ons drietjes. Dat vaderschapsverlof was nog steeds te snel voorbij naar onze zin.
WEEK 4
Mijn man begon terug te werken. Mijn dagen vlogen om met voeden, zelf eten en huishouden doen. Otis zat nog veel in de draagdoek, maar sliep ook regelmatig in het park. Ik genoot er enorm van om hem zo dicht bij mij te hebben, maar met je handen vrij krijg je nu eenmaal wat meer gedaan op kortere tijd. Ik was overenthousiast om veel gedaan te krijgen op een dag, maar 's avonds, uit het niets, sloeg dan toch de vermoeidheid toe.
Mijn tepels deden ook terug steeds meer pijn door het lange voeden aan beide borsten. Opnieuw twijfelde ik; had hij dan toch last van een te strak tongriempje en/of lipbandje? Op dinsdagavond besloot ik "dit kan niet meer, dit is niet meer normaal, ik ga zijn tongriempje laten knippen". Tot dan toe was ik er (misschien te lang) gerust in geweest en dacht ik vaak “dit hoort er nu eenmaal bij. Een baby neemt veel tijd in beslag.” Bovendien had ik niet die typische tepelkloven en had Otis geen typische bijkomende klachten, zoals meer melk teruggeven of veel krampjes. Ik had enkel het gevoel van geklemde tepels. Een pitsende pijn die ganse voedingen duurde.
In corona tijden had ik weinig zin om meteen voor de 'degelijke behandeling' te gaan, namelijk het laseren van zijn tongriempje en lipbandje in Nederland. Vlaanderen ligt namelijk helaas wat achter betreft kennis en ervaring rond het laseren van lipbandjes en tongriempjes. Ik hoopte daarom dat enkel het knippen van zijn tongriempje door een pediater in de buurt voldoende soelaas zou bieden.
Donderdag kon ik reeds terecht en hij bleek inderdaad nogal een stug tongriempje te hebben. De voedingen leken iets minder pijnlijk. Ik vroeg me af of het effectief zo was of dat dit misschien een placebo effect was vanuit mijn goede hoop. De voedingen leken ook iets minder lang te duren, maar Otis leek steeds onrustiger te worden. Ik zou het een paar dagen de kans geven, maar naarmate de dagen voorbij gingen, ging ik meer en meer twijfelen.
WEEK 5
Op maandagochtend besloot ik (eindelijk) om de vroedvrouw te bellen. Ik bleef teveel in mijn hoofd zitten en had bevestiging nodig van een (andere) professional. Ik was moeder nu, hoe kon ik van mezelf verwachten om alles zelf te analyseren, diagnosticeren en behandelen?!
We overliepen alle opties en besloten uiteindelijk om alsnog voor het laseren te gaan van zowel tongriempje als lipbandje.
Het waren een zware paar dagen geweest van pijn, twijfels, een onrustige baby en aanslepende vermoeidheid. Overdag ging het vrij goed en vond ik het ook helemaal oké om hem gewoon in de draagzak te steken en tegemoet te komen aan zijn nood aan geborgenheid. 's Avonds kwam vaak van het ene op het andere moment een "nu-is-het-genoeg-gevoel". Dan had ik echt nood aan slapen, maar had Otis nood aan rondgewandeld worden. De eerste weken vond hij troost in onze armen of op onze buik in de zetel. Sinds deze week had hij echt nood aan beweging, dus dat maakte het nog wat vermoeiender. Zo kwam dan ook het moment dat we op dinsdagavond samen huilend door het huis wandelden. Wat was ik blij toen mijn man thuiskwam van een avondoefening op het werk. Hij kreeg Otis met de mededeling om hoelaat hij nog gegeten had. Verder was ik te moe om uitleg te geven en kroop ik meteen in bed. Wat heb ik toch een geweldige man, die zelfs na zo'n lange werkdag – zonder vraag of uitleg – zomaar de zorg voor onze zoon overneemt.
Woensdagochtend konden we terecht bij de parodontoloog in Venlo voor het laseren. Ik wist exact wat er te gebeuren stond en ik wist ook hoe zinvol en nodig het was. Ik had inmiddels vaak genoeg de uitleg gedaan aan ouders om hen gerust te stellen. Toch ging ik nu zelf ook met een klein hartje. Ocharm ons zoontje... Daar aangekomen kregen we eerst nog een keer wat uitleg en werd er gekeken naar de situatie. Zijn tongriempje bleek zelfs al terug gegroeid te zijn. Dat is het nadeel van knippen natuurlijk; daarbij is die kans veel groter. Het laseren maakt het wondje meteen dicht en verkleint de kans op teruggroei. Bovendien kunnen ze met laseren verder gaan, tot aan de basis van het probleem dankzij het onmiddellijk dichtbranden van eventuele bloedvaatjes. Met knippen ben je beperkt, omdat het anders te zeer zou kunnen bloeden.
Het laseren zelf was snel gebeurd en Otis was erna ook heel snel getroost. We mochten in een aparte ruimte gaan zitten om meteen ook weer aan te leggen. Dat ging nog niet meteen vlot. Zijn tong ging alle kanten uit, even zijn herwonnen vrijheid verkennen! Hij hapte af en toe een seconde aan, maar moest duidelijk nog even oefenen met die nieuwe techniek. De rest van de dag verliep het aanleggen steeds vlotter. Het deed beduidend minder pijn, hoewel ik het aanhappen wel nog goed voelde. Hij dronk wel telkens maar een 5 tal minuutjes en was wat onrustig. Hij leek toch wel wat last te hebben van de wondjes.
We besloten die dag ook dat het tijd werd om extra hulp in te schakelen. Omwille van corona hadden we niemand (zonder strenge beschermingsmaatregelen) binnengelaten. Het besef kwam echter dat de tijd was gekomen om onze "village" in te schakelen “to raise our child". Helaas kan die village nog lang niet zo groot zijn als we zouden willen. Maar we besloten mijn ouders 'onbeveiligd' toe te laten. Alleen al het idee dat ik er de dag nadien niet weer zolang alleen voor zou staan (mijn man had 's avonds weer een oefening op het werk), zorgde ervoor dat ik me al veel rustiger en minder emotioneel voelde.
Donderdagochtend stonden ze al aan de deur. Papa zou verder werken aan de kinderkamer. Mama hield zich bezig met Otis. Ik kon nog eens op mijn gemak douchen!
De voedingen leken ook steeds beter te verlopen. Hij dronk nu ongeveer 10 minuten per kant en dronk mijn borsten veel soepeler. Ik had af en toe nog wat startpijn, maar dit trok snel weg. Hij was wel nog aanhankelijk en huilde vooral als ik de wondjes in zijn mondje masseerde. Niet leuk, maar nodig om te voorkomen dat het zou terug groeien of het littekenweefsel stug zou worden.
Op vrijdag leken we nog meer onze draai te vinden. We begonnen zelfs een ritme te herkennen! 10 minuten drinken per kant - even laten zakken en broek vol doen - verschonen - even spelen en vrolijk wakker zijn - beginnen jengelen om aan te geven dat hij moe werd - in de draagdoek om in slaap te vallen tot de volgende voeding. Ik had ook terug de energie om vrolijk met ons zoontje te babbelen en te spelen. Af en toe lachte hij zelfs al bewust terug. Zalig!
Zelfs de nachten gingen steeds beter. Ik was nu op een half uur klaar met voeden en verschonen. Het lukte beter om hem na de voeding een boertje te laten maken en nadien viel hij vlotter in slaap in de co-sleeper. Geen uur meer miemelen om zijn slaap te vatten!
Een week na het laseren kon ik met zekerheid zeggen; dit was het! De tepelpijn was volledig verdwenen, Otis dronk veel efficiënter, mijn borsten voelden véél soepeler en werden nu duidelijk wél goed leeggedronken. Had ik maar niet zo lang getwijfeld!
Ik zeg bij borstvoeding zelf altijd “2 tot 6 weken investeren en vanaf dan profiteren”. Bij mij werden het dus eerder 6 dan 2 weken investeren. Maar het is nu zo genieten en profiteren!
Het blijft een baby en ja, het blijft nog even zoeken. En zo cliché, maar zo waar; het is het allemaal waard. Een kleine baby brengt je zoveel kleine geluksmomentjes!
