Uitgeschreven op 10-08-2018
kinderwens – zwangerschap – arbeid – bevalling – borstvoeding – lipbandje laseren
Zwanger worden
Baby’s en kinderen…leuk. Maar zodra ze vervelend worden heb ik het ook wel gezien. Ik had nou niet de behoefte om elke baby in mijn armen te willen nemen. Ik voelde mij onhandig en gaf het kind weer snel door. Niet dat ik ze niet lief vind, maar om er nou de hele dag mee bezig te zijn hoeft nou ook weer niet. Op een gegeven moment merk ik dat het toch begint te kriebelen. Mijn schoonzus is pas bevallen en bij een bezoek vind ik het heerlijk om de baby te vertroetelen. Het begint allemaal te kriebelen. Ik wil ook heel graag een kleine die van mij is. Ik ben zelfs al na aan het denken over leuke babynamen en kan mij al inbeelden dat ik hem/haar in mijn armen heb. Op dat moment besef ik, nu is de tijd gekomen. Ik zie geen enkele reden om er nog mee te wachten.
Zwanger!
De eerste poging om zwanger te worden is gelijk raak. Bij de eerste zwangerschapstest krijg ik een plusje te zien. Even staat alles stil. Dit is gepland, maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Mijn geluk kan niet op. Ik word mama! Wat klinkt dat heerlijk in mijn oren. Het liefst zou ik mijn geluk met iedereen willen delen, maar we willen graag wachten tot ik 12 weken zwanger ben. Alleen mijn ouders vertel ik het goede nieuws al na 4 weken.
Al vrij vroeg voel ik wat bubbelen in mijn buik. Zou het de baby zijn of komt het van het eten? Ik besef nu dat er iets bijzonders in mij groeit. Een onbeschrijfelijk gevoel. Bij mijn eerste echo van 12 / 13 weken zie ik duidelijk een baby op de monitor. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en het besef dat ik zwanger ben is nu nog werkelijker. Ik word mama! Ik zit echt op een roze wolk en alles is schattig en mooi en lief. Nu mag de hele wereld het weten. Ik ben zwanger!
Op internet lees ik allemaal verhalen van mama’s en hun ervaringen. Ik besef dat iedere zwangerschap en bevalling anders is. En wat moet ik veel voorbereiden. Ook hier zijn de meningen over verdeeld. Ik word er een beetje duizelig van. Maar ik zit pas in het 1e trimester. Dus waar maak ik mij druk over…dacht ik. Maar het gaat sneller dan je denkt.
Ik zit heerlijk in mijn vel en mag niet klagen. Het enige wat er momenteel veranderd is, is mijn gewicht. Het buikje begint nu duidelijk zichtbaar te worden. Van de echo’s kan ik niks meer maken. Ik zie niet wat de gynaecoloog ziet. Een been, een arm, het hoofd??? Ik vertrouw er maar op. Als het goed groeit en gezond is, ben ik blij. Ik had eerst voorgenomen dat ik het geslacht niet wilde weten, maar op het moment dat mij de vraag gesteld wordt, ben ik van gedacht veranderd. Ze laat mij op de echo zien wat het wordt… ook nu zie ik het niet. Nou hier zie je het ene been en daar het andere beentje, en wat is dat? Geen derde been. Oooh. Dus het wordt een jongetje!
Naarmate hij groter wordt voel ik duidelijk de baby. Wat is dat een bijzonder gevoel. Als ik mijn hand op de mijn buik leg, wil hij hier wel eens op reageren. Ik voel soms een duidelijke schop. Bij mijn controle van 34 weken ligt de baby nog niet met zijn hoofdje naar beneden. Maar er is nog geen reden voor actie. We hebben nog tijd. De avond voordat ik op controle moet (36 weken) is de baby heel actief. Mijn buik gaat alle kanten op. Het doet geen pijn. En ja hoor, hij ligt in de juiste houding. Hij weet blijkbaar dat we de volgende dag controle hebben. Wat een brave jongen!
Bevallen
En dan is het zover! Nu gaat het allemaal gebeuren. Daar waar we 9 maanden op hebben moeten wachten, is dan eindelijk zover. Ik ben nu 39 weken en 2 dagen zwanger. Het is 29 augustus 4:45 en ik voel nattigheid. Is het bloedverlies? Ik sta snel op en ga naast het bed staan. Nog geen 2 seconde later loopt het vruchtwater langs de broekpijpen van mijn pyjama naar beneden. Ik had de dag ervoor nog tegen mijn moeder gezegd, “morgen heb ik geen tijd, dan ga ik bevallen”. Zonder toelichting roep ik naar mijn man "ik zei het toch". Nogmaals herhaal ik "Ik zei het toch, vandaag ga ik bevallen".
Terwijl hij zich wilt haasten en mij geen seconde alleen wil laten, ben ik juist heel rustig en ontspannen. Ik neem de tijd om mij klaar te maken. Eerst neem ik een douche en dan kleed ik mij aan. De tas voor mee te nemen naar het ziekenhuis staat klaar. Ik controleer of alles in de tas zit, voeg er nog wat dingen aan toe en dan kunnen we gaan. Alles wordt meegenomen en ingeladen in de auto en we vertrekken naar het ziekenhuis. Om 6:15 komen we aan in het ziekenhuis.
Op het moment dat ik de kraamafdeling binnen kom gelopen, kijken de vroedvrouwen mij warrig aan. Ik zie er nu niet bepaald uit als iemand die op het punt staat om te bevallen. Ik heb nog geen weeën. Als ik ze laat weten dat mijn vliezen zijn gebroken, word ik naar de bevallingskamer begeleid.
Ik word overspoeld met vragen, waar ik niet altijd het antwoord op weet. Maar de vroedvrouw is heel begripvol en geeft mij overal de tijd voor. Als het vragen rondje gedaan is, wordt er nagekeken of ik al ontsluiting heb. 1 centimeter. De vroedvrouw geeft al aan dat dit nog lang kan duren. Ik word aan de monitor gelegd. De hartslag en de bewegingen van mijn kleine baby en de weeën worden hiermee gecontroleerd. Na 2 uur word ik van de monitor gehaald en word ik naar mijn kamer begeleid. Mijn maag begint nu te knorren en dat is niet van de weeën. Ik heb honger. Ik zal genoegen moeten nemen met een licht ontbijtje (3 beschuitjes).
Na een half uur word ik weer in de bevallingskamer aan de monitor gelegd. Het is allemaal zeer rustig, nog altijd geen weeën. Geen enkel teken van bevallen. Rond een uur of 11 laat de vroedvrouw mij weten dat de gynaecoloog de opdracht heeft gegeven om de bevalling in te leiden. Hiervoor word ik aan een infuus gelegd.
Om 14:00 heb ik 4 centimeter ontsluiting. Ik voel wel iets, maar weet niet of je dat weeën mag noemen. Lichte menstruatie achtige buikpijn. De dienst van mijn vroedvrouw zit er alweer op. Er vindt een dienstwisseling plaats en ik word netjes voorgesteld aan de vroedvrouw die haar dienst zal overnemen. De vroedvrouw vraagt mij regelmatig hoe het gaat en hoe ik mij voel. Het is nog altijd niet meer dan een zeurende pijn die mij doet denken aan menstruatiepijn. Als ik mij laat informeren over de epidurale ruggenprik, blijkt dat dit voor mij niet meer mogelijk is. Tegen de tijd dat deze prik gezet is geworden, zal ik waarschijnlijk al bevallen zijn. Oh! Nou ja, dan weten we dat ook.
Ik mag weer de bevallingskamer verlaten. Nu merk ik dat de weeën beginnen te komen. Bij de weeën neem ik mij de tijd en haal rustig adem en wacht tot deze voorbij zijn. Nu kan het gaan beginnen. Om 16:30 ga ik weer terug naar de bevallingskamer. De ontsluiting is inmiddels 6 centimeter. "Nog 4 centimeter te gaan!". De vroedvrouw moet lachen om mijn optimistische houding. Dat is de spirit!
De weeën worden nu alsmaar heftiger. Ik sla mijn armen om mij heen van de pijn. De vroedvrouw geeft aan dat als ik hetgevoel heb dat ik moet kakken, ik op de bel moet drukken. Ik voel een drukkend gevoel alsof ik moet kakken. Ik duw op de bel en de vroedvrouw komt gelijk naar de verloskamer. Effe kijken hoeveel onsluiting ik heb, 9,5 centimeter. We zijn er bijna, nog een halve centimeter. De vroedvrouw verlaat weer de ruimte. Enkele minuten later wordt het drukkend gevoel nog heftiger en weer druk ik op de bel. Er komt nog een stagiaire bij. Ik mag nog niet persen en moet de persdrang wegpuffen. Dit gaat goed, maar het is wel vermoeiend. Eindelijk, 10 centimeter ontsluiting. Ik mag nu op het ritme van de weeën mee persen. Dit gaat heel goed. Na een aantal keren te hebben geperst is het hoofdje inmiddels zichtbaar. Weer moet ik de persdrang wegpuffen. Ik voel een branderig gevoel. Het is nu heel moeilijk om de aanwijzingen van de vroedvrouw op te volgen. We zijn aan het wachten op de gynaecoloog. De vroedvrouw loopt regelmatig naar de gang om te kijken of de gynaecoloog er al aankomt. Eindelijk, de gynaecoloog is er. Ik mag weer persen. De laatste pers en ik voel dat hij geboren is… en ik zie dan een klein mannetje. Hij laat zich effe horen. Wat klinkt dat heerlijk in mijn oren. Nooit gedacht dat het geluid van een huilende baby mij gelukkig zou maken. En wat is hij mooi. Hij wordt gelijk na de bevalling op mijn borst gelegd. Mijn geluk kan niet op. Ik ben mama! Na 9 maanden mag ik hem dan eindelijk in mijn armen nemen. Mijn kleine Bilal. (18:06)
Bij het zien van mijn kleine wonder verwelkom ik hem met een enorme glimlach en tranen van geluk. Een enorme opluchting dat alles goed is gegaan. De hele bevalling ben ik gelijk vergeten en ik heb alleen maar oog voor Bilal. Ik krijg niets meer mee wat iedereen om mij heen aan het doen is. De gynaecoloog zet nog een aantal hechtingen. Maar ik krijg het allemaal niet mee en heb er geen oor voor. Doe maar. Ik zie alleen het resultaat. Wat is hij mooi en lief. Dit is het mooiste moment van mijn leven. Onbeschrijfelijk.
Welkom Bilal
In de periode dat ik zwanger was, werd mij veel verteld over kwaaltjes die zich tijdens de zwangerschap kunnen voordoen en hoe zwaar een bevalling wel niet is. Maar wat er komt na de bevalling dat hoor je minder vaak. Tenminste, niemand had mij hierop voorbereid. Ik heb een mooie zwangerschap en bevalling gehad. Ik had me werkelijk op alles voorbereid en ben van het ergste uitgegaan. Veel pijn, puffen, zweten, tranen,… Maar dat is mij gelukkig allemaal meegevallen. Maar daarna begint het pas. Dan is het kleine wonder er en jij moet dat kleine mannetje grootbrengen. Zeker bij een eerste kindje brengt dit veel vragen met zich mee.
Ik had mij vooraf al voorgenomen om borstvoeding te geven. Na de bevalling werd de baby op mijn buik gelegd en uiteindelijk aangelegd aan de borst. Dit ging super. Een echt talent. De eerste nacht in het ziekenhuis was zeer vermoeiend. Het was een lange dag en ik wilde graag bijkomen van alles. Daar krijg je niet veel tijd voor. Voordat we eindelijk naar de kamer werden gebracht, nog effe de oma’s, opa’s, ooms en tantes op de hoogte brengen van het goede nieuws. De rest informeren we morgen. Maar van slapen komt niet veel. Elke gekreun en beweging dat hij maakt, krijg ik mee. Nu begint pas alles. Een gevoel van onzekerheid en angst. Het besef van de enorme verantwoordelijkheid dringt nu tot mij door.
Elke 2 à 3 uur moet ik borstvoeding geven. Dit gaat zeer moeizaam. Hij valt steeds in slaap waardoor de borstvoeding veel tijd in beslag neemt. Hierdoor krijg ik weinig rust en dat breekt je. Verder doen mijn tepels ontzettend veel pijn als ik hem aanleg en als hij drinkt. Gelukkig zijn de vroedvrouwen heel geduldig en behulpzaam. Ze begeleiden mij bij de voedingsmomenten en de verzorging van de baby en bespreken met mij de thuiskomst. Voor thuis moet ik nog een vroedvrouw regelen om mij te begeleiden. Ik kwam op de website Raisa’s naam tegen. Zij werkte destijds ook nog in het ziekenhuis en wij waren erg tevreden over haar. We hebben er dan ook voor gekozen om beroep te doen op haar voor de thuisbegeleiding.
Na 4 dagen in het ziekenhuis mag ik dan eindelijk naar huis en moet ik het allemaal alleen gaan doen. Gelukkig kunnen we rekenen op Raisa. De dag na ontslag uit het ziekenhuis komt zij langs. We nemen samen door wat ik in deze periode van haar kan verwachten. Het is zeer fijn om te weten dat je iemand 24/7 altijd kunt benaderen.
De eerste weken zijn zwaar. Midden in de nacht schrik ik wakker, met een bonzend hard kijk ik om mij heen en zoek naar mijn baby. Heb ik hem nu bij mij in bed genomen voor te voeden en ben ik in slaap gevallen? Maar als ik naar zijn bedje kijk, ligt hij daar gelukkig te slapen. Ook heb ik angst voor de wiegendood. Ik loop dan ook regelmatig ’s nachts naar zijn bed en leg mijn hand op zijn borstkas, als ik hem hoor of voel ademhalen ga ik weer met een gerust hart verder slapen. Deze momenten van angst duren enkele weken en worden daarna steeds minder tot ze helemaal verdwijnen. Na 2 tot 3 maanden schrik ik gelukkig niet meer wakker en slaap ik rustig de nacht door tot de wekker gaat voor de volgende voeding.
De borstvoeding blijft moeilijk en frustrerend. Ik begin te twijfelen of ik de borstvoeding wel kan volhouden. De baby valt steeds in slaap, de borstvoeding doet veel pijn en dit is erg vermoeiend. Verder heb ik last van verstopte melkkanalen. Een harde, rode pijnlijke plek op de borst. Dit is de zoveelste keer… Raisa leert mij allerlei trucs om de baby te wekken. Handjes en voetjes masseren, kleertjes uit te doen, luier wisselen, huidcontact… Maar ook hoe de baby dient te worden aangelegd, de verschillende borstvoedingshoudingen, borstcompressie. Het kost veel energie, maar de kleine komt goed aan en dat betekent dat hij voldoende drinkt. Ook weet zij mij te helpen met de verstopte melkanalen.
Raisa controleert het lipbandje en tongriempje. Het lijkt erop dat de baby een strak lipbandje heeft. Hierdoor drinkt hij minder goed aan de borst waardoor de borstvoeding zoveel pijn doet. Dit zou verholpen kunnen worden door het laseren van het lipbandje. Dit vind ik maar akelig en wil ik hem niet aandoen. Ook al zeggen ze dat het amper pijn zal doen…
Om mijn tepels rust te geven en de kans om deze te laten genezen besluit ik in overleg met Raisa tijdelijk te kolven. Dit werkt prima. Bilal leert van de fles te drinken en mijn tepels hebben rust. Het kost wel veel tijd. Kolven, voeden en alles afwassen. Aan de borst drinken gaat natuurlijk sneller en wordt de melkproductie beter gestimuleerd. Maar dit doet in ieder geval geen pijn.
Enkel weken later wordt het fulltime kolven wel erg vermoeiend. Raisa stelt mij nogmaals voor om het lipbandje te laten behandelen. Ze neemt foto’s van het lipbandje en stuurt deze door naar een specialist. Laten we afwachten wat die zegt. Ook daar wordt aangegeven dat hiermee het probleem met de borstvoeding verholpen kan worden. Ik blijf het maar eng vinden. Hij is nog zo jong, 2 maanden… Ik moet een keuze maken. Stoppen met borstvoeding, of ik zal toch moeten kiezen voor het laseren van het lipbandje. Want borstvoeding geven gaat niet meer. De pijn is toch ondraaglijk en kolven is tijdrovend. Ik stem in met de behandeling die over een week zal plaatsvinden.
De afspraak staat. Samen reis ik met de kleine naar de parodontoloog in ‘s-Hertogenbosch in Nederland. Ik heb wat informatie op internet gelezen over de behandeling, maar weet niet wat ik kan verwachten. Voor de behandeling blijft Bilal in zijn buggy zitten en krijg ik een speciale bril op ter bescherming voor de ogen. Ik houd de voetjes van Bilal vast en een assistente zijn handjes, terwijl de parodontoloog een verdovend middel op en rond het gebied van het lipbandje smeert. Vervolgens begint hij met de behandeling. Ik ben bang dat hij pijn heeft. Hij vindt de behandeling vervelend en jammert. Gelukkig duurt het niet lang (3 minuten). Als hij klaar is, wil ik hem gelijk bij me nemen om hem te troosten, maar merk dan dat hij in slaap is gevallen. Dan moet hij er niet veel van gevoeld hebben…
Bij thuiskomst masseer ik de behandelde plek zodat het niet weer dichtgroeit. Dit moet ik 2 weken een paar keer per dag doen. Hij vindt het vervelend, maar hij lijkt geen pijn te hebben. De dag na de behandeling komt Raisa langs om te kijken hoe het is gegaan en weer te starten met de borstvoeding. Tot mijn grote verbazing drinkt hij erg gulzig met veel geluid (klokkend slikgeluid). En het doet geen pijn! Bij de volgende voedingen drinkt hij normaal en kan ik na bijna 2 en een halve maand eindelijk genieten van de borstvoeding.
Mijn zoontje heeft uiteindelijk tot de leeftijd van 22 maanden borstvoeding gekregen. Ik mis ons momentje! Het was altijd een intens gevoel van liefde en verbondenheid. Ik heb hier zo van genoten. Wat eerst begon als een last is uiteindelijke een bijzonder moment geworden waar ik elke dag van heb kunnen genieten. Zonder de begeleiding van Raisa had ik dit niet kunnen doorzetten. Daar ben ik haar zeer dankbaar voor.
Wat ik geleerd heb van mijn zwangerschap tot moeder zijn, is dat iedere moeder anders is en iedereen het beste wil voor zijn/haar kind. Advies is altijd welkom, maar luister zeker naar je moederlijke instinct. Ben niet bang dat je het verkeerd doet. We maken allemaal fouten. Een kind wordt nou eenmaal niet geboren met een handleiding erbij. Ik heb ook van mijn fouten geleerd. Dat maakt het moeder zijn zo bijzonder. En onderschat postnatale depressie niet. Praat hierover en verwijt jezelf niks. Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik heb hierbij veel steun gehad van mijn vroedvrouw.
Bilal is nu al een klein mannetje van bijna 2 jaar oud. De tijd vliegt voorbij. Ik probeer elk moment met hem te koesteren. Ik zou niet meer weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik heb een nieuw doel erbij gekregen die boven aan de lijst staat. Ik zal er alles aan doen om hem niks te kort te laten komen. Te kort aan liefde zal er zeker niet zijn. Daar overlaad ik hem 2 jaar al mee en dat ga ik blijven doen.
