Uitgeschreven op 2021-01-03
Eerste kraamweek - borstvoeding - tepelpijn - babyblues
Dit is het ervaringsverhaal van vroedvrouw Raisa's eerste kraamweek met haar zoontje Otis.
DAG 0
Op zondagochtend 27 december 2020 beginnen mijn weeën. Ze komen meteen erg regelmatig, vrij frequent en worden snel pittiger. De arbeid duurt de ganse dag en na 1,5u persen wordt Otis geboren om 19u21.
Het wordt een heerlijke onder water bevalling op handen en knieën langs de kerstboom. Mijn man vangt onze zoon op en geeft hem tussen mijn benen door aan mij.
De eerste voeding verloopt wat moeizamer, maar op zich drinkt hij vrij mooi.
Gelukzalig en voldaan gaan we onze eerste nacht in. Lekker slapen, dachten we. De adrenaline is echter nog lang niet uitgewerkt. Ik lig praktisch de hele nacht wakker. Onze zoon slaapt lekker, maar maakt zoveel verschillende geluiden, dat hij ons wakker houdt. Ook wanneer we dan ineens geen geluid meer horen, kijken we elke keer.
Tegen half 6 sukkel ik eindelijk in slaap en slaap toch 2 uurtjes.
DAG 1
Om half 8 meldt Otis zich opnieuw voor een voeding. Hierna staan we op.
Mijn man en ik voelen ons euforisch. We zijn intens gelukkig en fier. Ik kan de hele wereld aan.
Ik ben niet gescheurd en heb enkel last van 2 schaamschaafjes die erg prikken tijdens het plassen. Lang leve spoelen ondertussen!
Fysiek gaat het me dus heel goed af. Ik heb nog amper last van slaaptekort, want de hormonen werken nog door. Lekker genieten op onze roze wolk.
De nachtvoedingen waren even zoeken geweest voordat we Otis aangelegd kregen, maar eenmaal vertrokken verliep het vlot.
Door de dag gaat het aanleggen steeds vlotter, doordat hij alerter wordt en meer kracht krijgt. Helaas betekent dit ook bij elke voeding meer pijn aan mijn tepels. Damn ! Dat had ik onderschat. De aanhappijn van 1 minuut is tenen krullen, tanden bijten en pijn wegblazen. Maar ook tijdens de voeding blijft het pijnlijk gevoelig. De tepelpijn wordt elke voeding erger! Tegen de avond weegt de pijn en vermoeidheid door. Ik twijfel of er toch niet meer aan de hand is, zoals een strak tongriempje of lipbandje.
's Avonds voor het slapen gaan, vraagt mijn man "Kan ik nog iets voor je doen?" Ik antwoord lachend "een pot kunstvoeding halen." Het was een mopje, maar toch... Ik doe mijn best me nog niet teveel zorgen te maken over de tepelpijn.
DAG 2
De nachtvoedingen verliepen vlot, maar pijnlijk. Ik ging na de voeding van 20u gaan slapen, terwijl mijn man met Otis in de living bleef. Zo kon ik 2x een goede blok slapen. De rest van de nacht was een afwisseling van voeden, dommelen, Otis in slaap proberen te krijgen. Hij huilde niet, maar had wel moeite met slaap vatten en veel nood aan troost en geborgenheid. Gelukkig had ik al wat slaap gehad!
Ook de 2e dag voel ik me 's morgens nog verrassend fit. De dag vliegt om met voeden, zelf eten, een zeer korte wandeling (500 m om rustig terug op te bouwen) en weer rond 19u in bed kruipen.
We zitten nog altijd lekker op onze roze wolk. Tegen de avond echter lijkt de energie weer op. Ik bedenk me hoe ik even niet die tepel pijn hoef te ondergaan. Kolven klinkt ineens aanlokkelijk. Mijn vroedvrouwenbrein berispt me. Uit het niets komen de eerste tranen, ik ben moe en heb pijn. Het wordt ineens even te veel.
Mijn man is een geweldige steun en zorgt er weer voor dat ik een eerste goede blok slaap krijg. De nacht verloopt vrij idem; pijnlijk voeden, dommelen en Otis troosten. Gelukkig huilt hij niet, maar is hij gewoon wat onrustig, dus het troosten kan gewoon in bed gebeuren. Hij slaapt meestal lekker in onze armen. Tegen de ochtend krijgen mijn man en ik beide iets kwalitatievere slaap.
Ik voel 's nachts dat mijn borsten goed beginnen vullen. Hoera! Dat werkt dus goed.
DAG 3
' s morgens voel ik me erg moe, maar verder oké. Otis slikt erg goed aan de borst en ik word er blij van dat de borstvoeding - naast de pijn - eigenlijk super goed verloopt!
Mijn man laat ik even uitslapen, aangezien hij telkens de avondshift op zich neemt en laat komt slapen. Wanneer hij rond 10u opstaat, meld ik dat de vroedvrouw van bij de arbeid en bevalling in de namiddag komt. Mijn man reageert met: "ah de vrouw who made it all happen". Ik reageer erg gepikeerd "Euhm wablief?! Wie heeft er hier hard gewerkt zondag?!" Oké, blijkbaar ben ik prikkelbaar vandaag...
Wanneer ik hem even later help om Otis in onze geweven draagdoek te krijgen, is het even zoeken. Wanneer ik een stukje doek goed trek, begint hij ineens te huilen. Mijn man zegt "kijk wat ge nu gedaan hebt". Het was plagend bedoeld, maar ik reageer acuut overstuur. Uit het niets komen er ineens wat tranen, maar ik heb ze nog snel terug onder controle.
Tijdens het ontbijt hebben we voor de zoveelste keer een corona discussie. Wie mag wel of niet op bezoek komen, waar liggen onze grenzen, waar voelen wij ons goed bij... Dit is een druk die er eigenlijk echt teveel aan is in zo'n fragiele periode. Het is gewoon *kut*. Ik begin weer te huilen en de tranen blijven deze keer goed stromen. Mijn baby blues zijn duidelijk gearriveerd ! Met Otis in de draagdoek, knuffelt mijn man mij langs opzij. Dit gevoel van geborgenheid en het rustige tevreden ademhalen van Otis bij zijn papa, laten mij glimlachen tijdens het huilen. Ik zucht nog eens goed en zeg "veel succes met mij vandaag"
Mijn borsten beginnen vandaag gestuwd te geraken; wat een gewicht! Ook mijn tepels doen nog pijn. Dilemma: borsten bloot voor m'n tepels of bh aan voor het gewicht van m'n borsten te helpen dragen?!
Ik voel ook spierpijn in mijn rug, schouders en nek van het gewicht. De bevalling zal waarschijnlijk ook nog wel deels verantwoordelijk zijn voor die spierpijn.
Het wordt een vermoeiende dag en ik kruip uitgeput in bed na de voeding van 19u.
DAG 4
Otis heeft goed geslapen. Wij wat minder. Mijn man en ik wisselen af door ieder om de beurt met Otis in bed of in de zetel te zitten, zodat de ander kan slapen zonder wakker te worden van zijn geluidjes en bewegingen. Twee keer kunnen we echter beide gewoon de slaap niet vatten, terwijl Otis rustig in dromenland vertoeft. Lekker handig ^^
De vermoeidheid uit zich vandaag in hoofdpijn en ik besluit toch maar een Dafalgan te nemen, voordat het té erg wordt.
Ik voel dat mijn lichaam hard aan het werk is voor die ruime melkproductie. De stuwing is goed gearriveerd. Heel m'n lichaam lijkt uitgeput. Ik voel me wat slap en ook af en toe even duizelig. De dag gaat ook wel zo snel weer om, dat ik telkens verschiet hoe lang het weer geleden is dat ik zelf gegeten heb. My body needs energy!
Een middagdutje van 1,5u doet enorm deugd!
Ik ben vandaag nog moe, maar niet meer huilerig. Die babyblues waren gelukkig maar van korte duur.
Mijn tepels lijken ook iets minder gevoelig, dus ik krijg wat goede hoop dat het enkel gewenningspijn is.
Naast die vermoeidheid en pijntjes, doet Otis het wel erg goed. Hij drinkt heel mooi en is erg tevreden voor de rest. Tussen de voedingen zit hij veel in de draagdoek bij mijn man. Zalig om mijn 2 favoriete mannen te zien genieten van elkaar!
Tegen de avond is de stuwing iets minder. Het is Oudejaarsavond. Ik kruip weer in bed na de voeding van 20u terwijl mijn man in de woonkamer blijft met Otis. Ik kan 2 zalige uurtjes slapen voordat de volgende voeding zich weer aanmeldt. Otis drinkt tot 5 voor 12. We hadden ons samen in bed geïnstalleerd en een New Year Count Down app geïnstalleerd. Otis is net lang genoeg rustig, zodat mijn man en ik samen kunnen aftellen en elkaar gelukkig Nieuwjaar wensen met een midnight kiss. Toch een beetje "feest vieren" eh. Otis wordt weer wat onrustiger en ik neem hem in mijn armen. Zachtjes wiegend valt hij in slaap, terwijl ik zing voor hem. Plots overvallen me de emoties. Wat een schattig brokje geluk dat zo rustig wordt in mijn armen. Ons mooiste eindejaar ooit! Er staat ons een prachtig nieuw jaar te wachten!
Deze keer lukt het om hem na deze en volgende voeding in slaap te krijgen bij ons in bed, zodat mijn man en ik beide in bed kunnen slapen. De beste nachtrust tot dan toe denk ik.
DAG 5
Hoera, de stuwing is veel minder. Wat een verlichting! De aanhappijn is wel nog aanwezig, maar deze trekt vrij snel weg en dan is het goed te verdragen. Ik kan meer en meer genieten van de borstvoeding.
We besluiten nog eens een wandeling te gaan maken. Deze keer doen we een rondje van 3,5 km. Het ging oké, maar ik voelde achteraf meer last van mijn bekken en onderrug. Ik was ook super moe nadien en deed nog een dutje. Mijn lichaam heeft duidelijk nog voldoende rust nodig.
Vandaag begin ik het gevoel te krijgen dat we vertrokken zijn. Mijn man en ik ontwikkelen steeds meer een ritme waarbij we goed op elkaars noden en die van Otis kunnen inspelen.
's avonds begint Otis wat te clusteren. Hij drinkt frequenter aan de borst en is rond middernacht ook wat moeilijker te troosten. Ik ben nog 1,5u bezig om hem terug rustig te krijgen. Gelukkig slaapt hij na de volgende voedingen wel vlot in en door.
DAG 6
Vandaag slapen we uit! Het is de eerste dag dat de vroedvrouw niet komt, dus we hoeven voor niemand op te staan om ons klaar te maken. Lekker blijven liggen dus en ook de voeding van 9u nog in bed geven. Het doet beduidend deugd om pas rond 10u op te staan.
Ook vandaag gaan we weer wandelen. We kennen het belang van fysieke activiteit op onze fysieke, maar ook mentale gezondheid. De frisse lucht doet enorm deugd. Ik voel wel dat mijn lichaam het vandaag moeilijker heeft en ben blij als we na 3,5 km eindelijk thuiskomen. Mijn rug en bekken geven last, mijn hartslag is vrij hoog en ik voel dat mijn lichaam uitgeput is. Ook al heb ik geen knip of scheur, het voelt toch allemaal nog wat beurs daar vanonder. Er is natuurlijk ook een hele baby langs gekomen. Toch maar even in de zetel gaan liggen in plaats van rommel opruimen en de was doen! Ik doe nog een kort dutje.
Ik ben enorm dankbaar voor de geweldige hulp en steun van mijn man! Hij doet 80% van het huishouden en dat geeft me ook de ruimte om me enkel bezig te houden met Otis zijn voedingen en mijn eigen herstel. De stuwing is helemaal weg. Mijn borsten zijn gewoon goed gevuld voor de voeding en soepel na de voeding. Mijn tepels doen ook geen pijn meer tijdens de voedingen! Otis hapt dan ook steeds beter en vlotter aan. Het is leuk om nu meer te kunnen experimenteren met verschillende borstvoedingshoudingen. Mijn tepels en borsten zijn wel nog gevoelig bij aanraking, maar ik vertrouw er nu op dat dit ook wel snel zal beteren.
Vandaag voel ik me om 21u minder uitgeput of extreem vermoeid. Ik besluit toch maar weer op tijd in bed te kruipen; je weet maar nooit wat Otis vannacht voor ons in petto heeft!
DAG 7
Ik krijg een uurtje slaap voor hij zich weer meldt om 22u. Daarna neemt mijn man hem weer mee na de woonkamer. Fijn, want ik kan vervolgens goed slapen tot half 2, terwijl mijn man hem in de draagdoek moet steken om hem getroost te krijgen. Na de voeding van half 2, valt hij meteen in slaap en kruipt ook mijn man in bed. We krijgen met z'n allen 4u ononderbroken slaap! :D Na de voeding van 6u is hij wat onrustiger en duurt het nog een uur voor hij uiteindelijk in mijn armen in slaap valt. Met Otis in mijn armen krijg ik zelf ook nog een laatste uurtje slaap. Dankzij de oxytocine hormonen is mijn slaap zo kwalitatief dat ik 's morgens energiek wakker wordt.
Het wordt een luie zondag, die ook weer erg snel om vliegt. Na de voedingen is Otis zo voldaan, dat we regelmatig een glimlach van hem krijgen. Zalig, die zenuwtrekkingen !
Onze eerste week was vermoeiend, pijnlijk, uitputtend, maar ook geweldig, liefdevol en vol genot. Eigenlijk gewoon magisch!
Een enorme rollercoaster met momenten van wanhoop en momenten high in the sky. Achteraf gezien is hij omgevlogen en zijn die eerste ongemakken ook weer snel vergeten.
Ik kan nu vanuit eigen ervaring de tips bevestigen die ik al meegaf aan toekomstige ouders ;
