(11-08-2018 geschreven)
Borstvoeding – huilbaby – kunstvoeding – koemelkeiwitallergie – verborgen reflux
21 maart 2017, een dag die we nooit zullen vergeten! Het moment waarop we te weten kwamen dat we zwanger waren. Een gelukzalig moment, een moment waarin je wereld even stilstaat, een onbeschrijfelijk en warm gevoel dat doorheen je lichaam gaat. Het mooiste cadeau dat je mag ontvangen! Maar tegelijkertijd ook zo spannend en beangstigend.. daar sta je dan, als meisje en jongen van 29 en 31 jaar, beide met een grote kinderwens. Wat nu? Wat moeten we nu allemaal doen om alles in gereedheid te brengen? Zoveel vragen die plots op je afkomen. Zoveel valt er te regelen. Gelukkig heb je hier wel 9 maanden de tijd voor! Doktersbezoeken, kleertjes kopen, familie op de hoogte brengen, kamertje in orde brengen, verzekering in orde brengen en zoveel andere dingen... Je denkt dat je ongeveer alles in orde hebt, totdat je plots de vraag krijgt "heb je ook al gedacht aan de nazorg, welke vroedvrouw ga je nemen erna?" Oei.. vroedvrouw? Moet dat dan...? Nog niet bij stilgestaan! Gelukkig bestaat er zoiets als sociale media en via dit kanaal kwam ik terecht bij Raisa Hillen, zelfstandige vroedvrouw aan huis. Haar referenties waren lovend, en vermits ze in de buurt woonde, en zelfstandige was, leek me dit het ideale. Snel aan huis, en waarschijnlijk ook meer tijd voor haar patiënten doordat ze zelfstandig werkt. Zo dus, ik maakte een afspraak via mail met Raisa.
Al snel kwam ze langs voor het eerste kennismakingsbezoekje. Mijn eerste indruk was een beetje verlegen/beangstigend, ik voelde me wat onzeker dat ik de nazorg moest laten doen door iemand die jonger was dan mij. Maar doorheen het gesprek, stelde ze mij erg op het gemak! Ze stelde voor dat ik iets moest laten weten zodra de kleine geboren was...
De weken gingen voorbij, en onze kleine kapoen kwam piepen op 28 november 2017. Al snel lieten we Raisa weten dat Sem geboren was! We kregen snel een sms'je met felicitaties en ze vroeg direct hoe de bevalling was geweest en hoe ik me voelde. Wat een leuk gevoel!!
Na 3 nachtjes mochten we het ziekenhuis verlaten en Raisa stelde voor om diezelfde dag nog langs te komen aan huis. Nadat we heerlijk geïnstalleerd waren in huis, ging de bel en Raisa was daar. Het was fijn om haar direct in huis te hebben, want je kijkt er als ouders enorm naar uit om thuis te komen, maar eenmaal je thuis bent, komen plots weer duizend en één vragen naar boven. Ik vergeet nooit dat zowel mijn partner alsook ik doodmoe waren. Semmeke had immers een moeilijke start gemaakt, hij huilde heel erg veel, en heel erg lang.
De voorbije dagen in het ziekenhuis had hij, alsook ik amper geslapen. Bovendien verliepen de voedingen helemaal niet zoals ik het gehoopt had. Ik had gekozen voor borstvoeding, omdat ik wou genieten tussen de sterke band van mama en zoon, en bovendien is dit ook beter voor het immuunsysteem. Maar helaas, al snel kwamen de kloven en ook Sem kon erg moeilijk zelfstandig aanhappen. "Proberen, blijven proberen", dit is iets wat de vroedvrouwen van het ziekenhuis mij ook wel 10x hebben gezegd. Met behulp van een tepelhoedje ging het aanhappen voor Sem wel, en ook voor mij wordt het minder pijnlijk. Helaas Sem bleef maar huilen. Ik voelde mij als mama erg onzeker, omdat ik twijfelde of onze kapoen wel voldoende binnenkreeg.
Raisa stelde mij op mijn gemak, iedere keer nam ze het gewicht van Sem, en iedere keer vertelde ze dat hij heel erg vlot bijkwam. Aan de hoeveelheid voeding lag het dus niet. Ze nam Sem eens onder de loep en stelde vast dat hij een verkort lipriempje had. Ook nu hoorden we het weer ik Keulen donderen. Ze gaf de nodige uitleg, en stuurde per mail een paar teksten door. Sem kon waarschijnlijk moeilijk aanhappen door deze "beperking". Ze gaf ons het advies om met een laser dit door te laten knippen/laseren. Brrrr dit klonk maar beangstigend.. We stelde de vraag ook aan onze huisarts. Hij kon de mening van Raisa wel volgen, maar vertelde ons ook dat Sem ooit wel eens zou vallen op zijn lip, en dat dit dan vanzelf zou scheuren. We besloten het daarom toch niet te doen. Raisa stond volledig achter onze beslissing! De eerste week met onze kapoen zat erop! Zo vermoeiend, zo uitputtend, zo hartverscheurend en vooral zo machteloos. Sem bleef maar huilen en huilen, met niets was hij te troosten, hij sliep gemiddeld een 3 tal uren per dag.
Ouders en schoonouders kwamen ons helpen doorheen de nachten, zodat wij toch een beetje rust konden vinden. Ik was op, fysiek maar ook mentaal.. ik was voor de allereerste keer mama geworden, en ik had een babytje wat niet gelukkig was! Ik kon hier niets aan doen. Ik kon hem troosten, maar het hielp niet. Ik wou hem tonen aan de buitenwereld, maar ik durfde niet buiten komen, bang dat hij zou wenen en iedereen zou kijken. Ik kroop stilletjes in mijn schulp en durfde er niet meer uitkomen. Ik zag alles heel negatief… Borstvoeding, ik vond het vreselijk! Ik wou flesjes gaan geven, misschien ging het dan met Sem beter, misschien had hij die voeding liever. Ik was uitgeput, ik had totaal geen energie meer! Raisa stond mij bij, op ieder moment van de dag kon ik haar bellen, sms'en, iedere keer stond ze mij bij met raad en daad. Ik mocht niet opgeven van haar, ze praatte iedere keer op mij in dat ik zou volhouden. Iedere keer deed ik dat, maar vanbinnen wist ik dat dit me niet gelukkig maakte. Doordat ik me erg onzeker voelde over de gezondheid van Sem, stelde Raisa mij voor om eens contact te nemen met Chris van Schel (osteopaat). Zo gezegd, zo gedaan, vol goede moed gingen we naar daar. Hij nam zowel mij, alsook Sem onderhanden. Sem was goedgekeurd, alles was normaal. Ik daarentegen zou gevoelig reageren op koemelk, hierdoor zou ik een parasiet aanmaken in mijn darmen, hierdoor zouden mijn afvalstoffen niet wegkunnen en via borstvoeding zou ik deze dan doorgeven aan Sem. WoW! Dit komt hard aan... Ik ben gewoon schuldig aan Sem zijn huilbuien, ik bezorg hem gewoon pijn. Ik moest druppels nemen om de parasiet te bestrijden en een koemelkvrij dieet starten. Pff... dit was helemaal voor mij een slag in mijn gezicht. Die stomme borstvoeding wat ik zo al niet meer plezant vond, was nu ook nog eens de oorzaak van Sem zijn verdriet. Nee, dit was voor mij de druppel.. ik ging stoppen! Maar hoe vertelde ik dit aan Raisa? Ze zou zo teleurgesteld zijn! Met een bang hartje vroeg ik haar om langs te komen. Nog geen dag erna stond ze aan onze deur. Ik vertelde de situatie.. wat een begrip kreeg ik van haar!! Oef, een opluchting!! We zochten samen naar een oplossing en langzaam mocht ik overschakelen naar flesjesvoeding. Ze stelde een heel schema op voor ons, zodat we stilaan volledig borstvoeding vrij waren.. Ze adviseerde ons om te starten met Nutrilon Omneo om krampjes tegen te gaan. Vermits ze ons al zo goed geholpen had, volgden we nu ook haar advies. Na een dikke week waren we volledig overgestapt op flesjesvoeding... Ik voelde me al snel een andere mama. Ik had meer energie, en de papa kon er ook van genieten om een flesje te geven. Helaas, het huilen werd er niet beter op. Ik voelde als mama dat er iets niet klopte. Ik had dingen opgezocht bij dokter Google en botste tegen koemelkeiwitallergie... Ik vertelde Raisa hierover, en zij gaf eerlijk toe dat ze hier ook al aan gedacht had. Ze had navraag gedaan bij haar collega's en zo adviseerde ze ons om over te schakelen naar Novalac Allernova. Een dieetvoeding die koemelkeiwit vrij is! We brachten onze kinderarts op de hoogte, en ze stemde hiermee in! Na een kleine 2 weekjes merkte we al een beetje verbetering, maar het hevige schreeuwen na de voeding bleef toch nog aanhouden. Hup, terug naar de kinderarts.... Sem zou verborgen reflux hebben, en krijgt hiervoor Omeprazole! Opnieuw moesten we dit 2 weken de kans geven en dan zouden we opnieuw zien! Gedurende die periode heeft Raisa ons steeds bijgestaan. Dagen dat ze niet op bezoek kwam, stuurde ze een sms'je om te vragen hoe het ging! Die steun die je krijgt, voelt dan zo goed! Opnieuw gingen de weken voorbij, ons mannetje deed het goed, maar slapen en krampjes bleven een ramp. Onze kinderarts adviseerde ons om opnieuw over te schakelen naar Novalac Novarice, een andere dieetvoeding die koemelk-, soja-en glutenvrij is. En dit in combinatie met een paar sessies bij de osteopaat. Alle vooruit, nu dit maar weer proberen! Ondertussen had Sem de leeftijd van 3 maanden bereikt. 3 maanden waarin je normaal zou moeten kunnen genieten van je hummeltje, je gezin, maar voor mij was dat helaas onmogelijk. Totdat plots.... het huilen overging, de nachten beter gingen, en er een grote glimlach op Sem zijn gezicht kwam! Mijn hart sprong bijna uit mijn lijf, tranen rolden van blijdschap over mijn gezicht, eindelijk... we hadden de oplossing!!!!!! Eindelijk konden we nu genieten, genieten van iedere beweging die hij maakte, ieder lachje dat hij ons gaf, ieder kreuntje dat hij slaakte. Eindelijk kunnen we gewoon mama en papa zijn!! Onze vroedvrouw Raisa Hillen, heeft mijn ongelukkige momenten van kortbij meegemaakt, ons bijgestaan met raad en daad, naar ons geluisterd, ons gesteund, en vooral veel liefde gegeven aan onze kapoen.
Dankzij haar steun werden de weken na de bevalling een beetje draaglijker, omdat je weet.. er is iemand voor mij! Moest er ooit bij ons een 2de hummeltje komen, ik zou dezelfde keuze maken!! Ondanks de zalige zwangerschap, de vlotte bevalling, maar de mindere weken erna, zou ik mijn verhaal nooit meer kunnen en willen missen, het heeft ons als gezin sterker dan ooit gemaakt!!
